پیل باور کرد از وی آن خطاب

برای آموزش و به جهت بهره برداری از فیل پایش را از دوران کودکی با زنجیر به جایی می بندند ابتدا ناتوان است و قدرت پاره کردنش را ندارد به مرور برایش عادت می شود به گونه ای که وقتی بزرگ شد وتوانمند نیز حرکتی برای رهایی از قید و بند انجام نمی دهد چرا که عادت و باور به این عادت مانع حرکتش می شود و نه زنجیر.

مشابه این کردار گریبان همه ما را می گیرد یعنی عادت به عادت هایمان، همان که زمانی توان رویارویی با آن را به دلیل ترس، خرافه و عدم آگاهی نداشته و به باورمان تبدیل شد، باوری که دست و پایمان را بدون زنجیر بسته است.